Monday, November 28, 2011

Ma, ek wens ek kon jou bel?


Sy was al amper te oud om nog ‘n baba te kry en die arme outjie maak dit net net en weeg in teen skaars 1.8kg. Geen broeikaste, hospitale, dokters in die Noordweste nie,  maar sy trek hom deur, sy het nooit opgegee nie. 



Die ewige student met eers BSc en  later op 60 nog ‘n BA en toe ‘n honneurs in Afrikaanse letterkunde afgerond met in haar 70s met Frans en bietjie Xhosa. Die duimdruk op ons gelos dat alles maar op die ou end afhang van harde werk.



Ek het 10 November 2011 oor jare beplan, vanoggend 05:30 op die bus by Menlyn geklim, Gautrein geneem, toe die Boeing 737... bos van die mooiste rose op die lughawe gekoop en vir haar hier in Stellenbosch waar sy groot geword, het gaan gee. (Sy het altyd die mooiste roostuin in Vanwyksvlei gehad!)



Ma, ek wens ek kon jou bel
     ~Mellet Moll

Jy was dalk meer as net 'n ma gewees
ek weet nie, maar ek dink so
dit was miskien bestem om so te wees
deur jou lewe en jou oë.

Jy het Stellenbosch jou leerplek gemaak
waar jy en ook ek, jou kind
dit wat die wetenskappe wakker maak
saam kon voortsleep in die wind.

En in Vanwyksvlei waar ons almal was
het jy ons grootworddae
dit wat so stil kon wegkwyn in die kas
gevoed met lewensvrae.
Later in Franschhoek se stiltetye
waar jy jou spore opsoek
in Europa en in landerye
was daar prentjies in jou boek.

Ek onthou Merrimanlaan se voordeur
hoe jy sou stap na Menlyn
hoe jy borduur en hekel tussendeur
en altyd opnuut begin.

Die nuwe Suid-Afrika het jou ontwyk
miskien het dit jou ontstel
want jy sou selfs dit soveel kon verryk
ma, ek wens kon jou bel.

Omdat 'n honderd jaar baie lank is
omdat die kinders nou getroud is
omdat ek my grootwordjare steeds mis
omdat ek ook eendag oud is.

Blomme op my Ma se graf
~ Mellet Moll

In roosmaryn haar stille nag
verswelg soos in haar dieper dors
die lelieblomme hou nou wag
sodat 'n skadu in die Spaanse nag
vasklou aan haar skemerkelk
in windverwaaide winterweer
waar God se blomme stil verwelk
en sy die tyd ontbeer:

So onvergeetlik was haar hart
in elke dag se tempering
die rondomtalies van haar smart
sou selfs die stom en seer seisoene tart
wetend dat haar oggendster
in wit gedaantes om haar dans
daar gaan sy nou op steiltes ver
is sy 'n blommekrans.

Haar yl gelaat het nou berus
besprinkel met 'n ander stof
die beddings om haar nag is knus
selfs in haar slaap sien ek die lae mis
wentel oor haar skemerland
in doodsverlate velde heen
haar spore steeds in sagte sand
en ek wat stil-sag ween.

2 comments:

  1. VDS - so precious - so special! Ek dink so aan my ma - 4 jaar gelede oorlede en ek word elke dag daaraan herinner. Ek sien om na haar suster - hier in Potch in dieselfde bejaarde tehuis...
    Baie groete!!
    W

    ReplyDelete