Ma, ek wens ek kon jou bel?

Sy was al amper te oud om nog ‘n baba te kry en die arme outjie maak dit net net en weeg in teen skaars 1.8kg. Geen broeikaste, hospitale, dokters in die Noordweste nie,  maar sy trek hom deur, sy het nooit opgegee nie. 

Die ewige student met eers BSc en  later op 60 nog ‘n BA en toe ‘n honneurs in Afrikaanse letterkunde afgerond met in haar 70s met Frans en bietjie Xhosa. Die duimdruk op ons gelos dat alles maar op die ou end afhang van harde werk.

Ek het 10 November 2011 oor jare beplan, vanoggend 05:30 op die bus by Menlyn geklim, Gautrein geneem, toe die Boeing 737... bos van die mooiste rose op die lughawe gekoop en vir haar hier in Stellenbosch waar sy groot geword, het gaan gee. (Sy het altyd die mooiste roostuin in Vanwyksvlei gehad!)

Ma, ek wens ek kon jou bel

     ~Mellet Moll

Jy was dalk meer as net 'n ma gewees

ek weet nie, maar ek dink so

dit was miskien bestem om so te wees

deur jou lewe en jou oë.

Jy het Stellenbosch jou leerplek gemaak

waar jy en ook ek, jou kind

dit wat die wetenskappe wakker maak

saam kon voortsleep in die wind.

En in Vanwyksvlei waar ons almal was

het jy ons grootworddae

dit wat so stil kon wegkwyn in die kas

gevoed met lewensvrae.

Later in Franschhoek se stiltetye

waar jy jou spore opsoek

in Europa en in landerye

was daar prentjies in jou boek.

Ek onthou Merrimanlaan se voordeur

hoe jy sou stap na Menlyn

hoe jy borduur en hekel tussendeur

en altyd opnuut begin.

Die nuwe Suid-Afrika het jou ontwyk

miskien het dit jou ontstel

want jy sou selfs dit soveel kon verryk

ma, ek wens kon jou bel.

Omdat 'n honderd jaar baie lank is

omdat die kinders nou getroud is

omdat ek my grootwordjare steeds mis

omdat ek ook eendag oud is.

Blomme op my Ma se graf

~ Mellet Moll

In roosmaryn haar stille nag
verswelg soos in haar dieper dors
die lelieblomme hou nou wag
sodat 'n skadu in die Spaanse nag
vasklou aan haar skemerkelk
in windverwaaide winterweer
waar God se blomme stil verwelk
en sy die tyd ontbeer:

So onvergeetlik was haar hart
in elke dag se tempering
die rondomtalies van haar smart
sou selfs die stom en seer seisoene tart
wetend dat haar oggendster
in wit gedaantes om haar dans
daar gaan sy nou op steiltes ver
is sy 'n blommekrans.

Haar yl gelaat het nou berus
besprinkel met 'n ander stof
die beddings om haar nag is knus
selfs in haar slaap sien ek die lae mis
wentel oor haar skemerland
in doodsverlate velde heen
haar spore steeds in sagte sand
en ek wat stil-sag ween.